ARTISTAS ITALIANAS DOS SÉCULOS XVI E XVII. ARTEMISIA GENTILLESCHI (PARTE III)

Autorretrato como mártir. 1615

  PERÍODO FLORENTINO (1614-1620)

 En Firenze onde trasládase no ano 1614 e onde reside ata 1620, Artemisia cámbiase o apelido polo de Lomi (un parente do seu pai que tamén era artista). Alí frecuenta os círculos artísticos e intelectuais, onde se relaciona coas compositoras e intérpretes irmás Caccini e con Galileo, con quen manterá correspondencia ao londo da súa vida, entre outros. O seu prestixio como pintora é tal que foi admitida na Accademia del Disegno, na que por primeira vez entraba unha muller. 

Magdalena. 1613

María Magdalena penitente. 1615

Allegoria dell´inclinazione. 1615

 Este cadro é unha das primeiras obras realizadas por Artemisia durante a súa estancia en Florencia, probablemente cara a 1615 e que hoxe se pode contemplar no teito da Casa Buonarroti , un palacio florentino no que viviu Miguel Anxo, o encargo recibiuno Artemisia dun sobriño do artista. Artemisia , segundo algúns historiadores de arte, retratouse a ela mesma nesta alegoría na que mostraba a súa inclinación artística , de aí o seu título "Alegoría da inclinación", co compás marcando o rumbo que debe seguir. O cadro non o vemos hoxe tal e como ela pintouno , porque en 1684 Leonardo dei Buonarotto, outro descendente de Miguel Ángel Buonarroti, contratou ao pintor Baldassare Franceschini, coñecido como Il Volterrano (1611-1689), para que cubrise en parte a nudez da muller retratada por Artemisia, un caso de censura artística semellate aos que sufriron as imaxes do Xuicio Final da Capela Sixtina.

Minerva.1615

A conversión de Magdalena. 1616

 Realizada entre 1615 e 1616, se conserva no florentino Palacio Pitti. No respaldo da cadeira na que está sentada a santa pódese ver a firma da pintora como Artemisia Lomi, o apelido que adoptara á súa chegada a Florencia. Nesta obra Artemisia preferiu amosar unha sensualidade menos explícita, cun amplo escote que María Magdalena trata de cubrir pudorosamente cun dos seus brazos, nun xesto que tamén podería ser entendido como o acto de recoñecer as súas culpas, mentres que a súa mirada aínda parece mostrar algunha vacilación ao dirixirse ao ceo  preparándose para iniciar unha nova vida. A luxosa roupa que leva María Magdalena, é máis propia dunha dama da aristocracia, porén, o pé espido que asoma na parte inferior, é un símbolo da súa renuncia á vida que levara ata aquel momento.

 Nestes anos pinta diversos cadros nos que se autorretrata como mártir ou como música, o que reivindica a súa importancia como pintora, non esquezamos que o feito de autorretratarse leva implícito no mundo da arte a autoconsideración como artista.

Autorretrato como mártir.1615

Autorretrato como tañedora de laud.1616

 Hoxe a crítica cre que o rostro de moitos dos protagonistas femininos das súas obras tiñan os trazos de Artemisia xa que quen a encargaba as obras así o pedían, para gozar da beleza do rostro da pintora. O prestixio de Artemisia irá crecendo pero a pesar do éxito no terreo profesional non ían tan ben as cousas no persoal. Nestes anos Artemisia e o seu esposo  Pierantonio Stiattesi terán os seus dous primeiros fillos que, con todo, morrerán a temperá idade, algo habitual nun tempo de elevada mortalidade infantil, e só sobrevivirá o seu terceiro vástago, unha nena á que poñería por nome Prudenzia Gentileschi, á que anos despois unirase unha cuarta e última nena, Francesca, aínda que o seu pai xa non sería Pierantonio Stiattesi.

Santa Catalina de Alexandría. 1618

Judith e a súa doncela. 1618-1619

 Nesta obra da súa  etapa en Florencia, Artemisia retoma o tema de Judit e Holofernes, o xeneral babilonio ao que Judit asasina para evitar que conquiste ao seu pobo. Neste caso representa a fuxida de Judit e a súa doncela abandonando a tenda na que deron morte a Holofernes coa cabeza do xeneral na cesta e que hoxe se pode gozar no Palacio Pitti de Florencia. Xunto coa de "Judit e Holofernes" está considerada unha das obras máis importantes de Artemisia, onde unha vez máis utiliza o efecto luminoso propio do tenebrismo creado por Caravaggio. As dúas figuras son iluminadas pola luz dunha vela  que non aparece no cadro, e Artemisia crea un gran clima de tensión entre estas dúas mulleres que temen ser descubertas polos soldados que se achan no exterior. Mentres a doncela sostén o cesto coa cabeza de Holofernes cun xesto corporal que nos fai pensar que podería tratarse da coada, Judit, que aínda empuña a arma coa que deu morte a Holofernes, mira con temor ao exterior mentres pousa unha das súas mans no ombreiro da súa doncela nun xesto de complicidade. A pesar da mocidade da pintora, uns vinte e catro anos naquel momento, é unha obra de madurez artística. 

Judith decapitando a Holofernes (segunda versión) 1620

Cleopatra.1620

Gael e Sisara. 1620

Santa Cecilia. 1620

 Nestes anos florentinos, atribúense a Artemisia dous retratos de damas do ano 1620, o que amosa a importancia desta artista na Florencia deses anos, onde relaciónase con intelectualidade e o mundo artístico e onde poden observarse algunhas das características da obra de Gentileschi, como acentuar os contrastes entre zonas iluminadas e zonas en sombra, ou oemprego de fondos neutros que se perden na escuridade, onde non se intúe ningún espazo, ningún personaxe máis.