BLOG DA PROFESORA E ARTISTA PLÁSTICA PAULA MARIÑO


lunes, 14 de octubre de 2019

HISTORIA DA ARTE: EXIPTO. ARQUITECTURA

  A arte exipcia, procede principalmente dos monumentos funerarios e está condicionada pola crenzana vida de ultratumba. Mentres a arquitectura configuraba a morada do difunto,  a escultura e pintura cumprian as funcións de asegurar a continuidade física e de arrodealo de todos os praceres da vida na terra.


                                                         PIRÁMIDE DE ZOSER
 
 As súas características xerais son:
1.Función relixiosa e funeraria. As crenzas relixiosas están moi presentes na arte exipcia, en especial a crenza na vida ultraterrena e o carácter divino dos faraóns. As tumbas e os templos están supeditados a estas doutrinas. Simbolismo. As tumbas e templos teñen un aspecto simbólico e máxico, intimamente ligado coa súa función relixiosa, que transcenden as formas arquitectónicas materiais. Inclúese dentro deste simbolismo a decoración arquitectónica con xeroglíficos, bajorrelieves e estatuas mitológicas.
2.Durabilidade. Estes edificios relixiosos estaban deseñados para soportar a eternidade e, por tanto, trátase de construcións robustas construídas con grandes sillares de pedra calcaria (a partir do Imperio Antigo) aparellados sen mestura, con muros moi grosos e en noiro, poucos vans, cuberta adintelada e abundancia de columnas con capiteis de motivos vexetais e protodóricos.
3.Racionalismo matemático. A beleza na arquitectura exipcia búscase e atópase nas proporcións matemáticas e nas formas xeométricas simples con predominio das liñas rectas e horizontais.
4.Colosalismo. O tamaño monumental destas obras transcende as proporcións humanas penetrándose nas divinas. Non só son edificios dignos de deuses, senón que exaltan a grandeza do reino e os seus gobernantes.
 O concepto desta arte está baseado na utilidade e eficiencia máis que na beleza, e o convencionalismo continuou prácticamente igual durante os tres milenios de vixencia.
 A arquitectura exipcia máis antiga inspirouse na teoloxía do antigo Exipto, que era principalmente politeísta, aínda que durante os últimos tempos do imperio exipcio introduciuse o monoteísmo. Algunhas das obras mestras máis magníficas da antiga arquitectura exipcia inclúen a Pirámide de Giza, a Gran Esfinge de Giza e o famoso Templo de Horus. As formas preliminares da arquitectura exipcia antiga existiron desde o principio do reino exipcio xa en 3150 a. C. Con todo, as estruturas de importancia comezaron a construírse principalmente durante a Segunda e Terceira Dinastías, ao redor do 2700 a.C. Foi durante este tempo dese paso que se empezaron a construír pirámides, que eventualmente se converteron nos precursores das pirámides reais posteriores. A Pirámide de Giza e a Gran Esfinge construíronse ao redor do 2600 a.C. durante a Cuarta Dinastía. A práctica de construír grandes pirámides no antigo Exipto cesou ao redor do ano 1700 a. C., pero seguíronse construíndo outras estruturas como por exemplo, o famoso Templo de Edfu foi construído durante o Período Ptolemaico, que caeu entre 237 a.C. e 57 a.C.
 
 
                                                PIRÁMIDE DE GIZÁ
 
 Entre as características a salientar desta arquitectura: notable ausencia de madeira nas estruturas. Isto debíase a que Exipto era unha terra seca e non era posible atopar abundante madeira para usar na construción, polo que se usaron outros materiais como o ladrillo de barro cocido ao sol e a pedra calcaria. Construíronse casas comúns a partir de lodo extraído do río Nilo. A antiga arquitectura exipcia de grandes monumentos relixiosos e templos tamén ten algunhas características comúns, por exemplo, tiñan paredes grosas e inclinadas con só unas poucas aberturas. Utilizáronse enormes bloques de pedra para construír teitos planos de templos e estes teitos estaban sostidos por grandes vigas e columnas, aínda que a arquitectura do antigo Exipto estaba bastante avanzada con respecto ás normas e técnicas de construción utilizadas nese momento.

 
Como características xerais:
 
•É arquitrabada.
•Os teitos son planos; están constituídos por grandes laxas.
•Predominica a dimensión horizontal, sobre todo nos templos.
•Poucos vans, as xanelas son moi escasas.
•Os muros son extraordinariamente grosos.
•Estilo columnario e adintelado.
•Empregan o noiro ( Paramento inclinado) a fin de conseguir maior estabilidade. É unha da principais característica da arquitectura exipcia.
•As molduras son moi escasas.


 
TEMPLO DE KARNAK, sala HIPÓSTILA
 
 A sala hipóstila do Templo de amón de Karnak, é un espacio pechado de enormes dimensións que alberga 134 xigantescas columnas papiriformes distribuídas en apretadas ringleiras que configuran estreitos pasillos, creando un ilusorio bosque de papiro, diáfano e elegante. Pintado -tanto os relevos, figuras e xerogíficos- de vivísimas cores, a única fonte de luz natural era a que chegaba indirectamente das celosías das ventas integradas no muro.
 
 As columnas exipcias representan o elemento sustentante do templo na arquitectura exipcia. Ao principio utilizan a columna Protodórica de fuste cadrado ou prismático, un simple ábaco por capitel e un sinxelo disco sen moldura algunha, como base. Co tempo introdúcese a columna de fuste cilíndrico. Os capiteis inspíranse e son a estilización de motivos florais do país: papiros, lotos e palmares.

 
CAPITEIS PAPIRIFORMES
 
 Os materiais de construción máis comúns que se utilizaron na arquitectura exipcia antiga eran ladrillos e pedras de barro cocidos ao sol. A pedra calcaria foi a forma principal de pedra utilizada na arquitectura, aínda que a pedra arenisca e o granito tamén se utilizaron con frecuencia. Co tempo, a pedra usouse case exclusivamente para templos e tumbas, mentres que as casas e mesmo os palacios construíronse con ladrillos.
 
 Empregáronse varias técnicas e métodos de construción innovadores para a arquitectura do antigo Exipto. Dado que existe unha diferenza na construción de edificios anteriores e posteriores, en particular das pirámides, está claro que estas técnicas evolucionaron co tempo. Existen varias hipóteses para os métodos de construción que se empregaron para a arquitectura exipcia antiga. O problema central que debía abordarse era mover os grandes bloques de pedra a través do deserto. Utilizáronse ferramentas especiais para cortar as pedras nas canteiras. A hipótese xeralmente aceptada para o transporte destas pedras aos sitios de construción é que as zonas utilizadas para transportar estas pedras foron lubricados por auga, o que facilitou o arrastre do gran peso sobre a area.
 
 Tipoloxía de construcción:
 
Arquitectura domestica
•A arquitectura de palacios
•Arquitectura mortuoria ( Mastabas, Pirámides, Os hipogeos)
•Arquitectura relixiosa (Templos, Speos, Hemispeos)

 
TEMPLO DE NEFERTARI, EN ABU-SIMBEL
 
 
TEMPLO DE RAMSÉS II EN ABU-SIMBEL
 
 Templo excavado na roca, exemplo de colosalismo e magnificencia da XIX dinastía. Presenta catro colosos sedentes de Ramsés II incrustados no pilono formando un audaz altorrelieve, no que tamén aparecen, as estatuas da súa nai, muller e fillos, todas elas de menor tamaño. Remata o conxunto un friso de 33 monos d 2 m de altura que miran ao oriente adorando ao sol nacente.
 Erixido en Nubia, rexión pouco poboada, a súa mensaxe non tiña aparente receptor, pois non requería ser observado para asegurar a súa eficacia ou funcionalidade.
 
 
TEMPLO DE KHONSU, SALA HÍPETRA
 
 
Referencias na rede:

martes, 8 de octubre de 2019

HISTORIA DA ARTE: GRECIA. A ARQUITECTURA



 
PLANTA DO PARTENÓN

Obra: Planta do Partenón, un templo dórico grego construído por orde de Pericles para reconstruír na Acrópole de Atenas o templo dedicado a Atenea, patroa protectora do Ática, que fora destruído polos persas nos anos 480 e 479 a. C.
Cronoloxía: 447-432 aa.C.
Arquitecto:  Ictino, por consello de Fidias, que levaba a dirección de todas as obras que se realizaban na Acrópole, quen comezou a planificación do templo no ano 448 ó 447 a. C. posteriormente foi axudado por Kalícrates.
Estilo: O Partenón é o máis perfecto templo grego. No seu estilo dórico fundíronse outros elementos jónicos especialmente visibles no interior, nas columnas e friso da cella (e). É octástilo, anfipróstilo e períptero.
 
O seu peristilo ( b) ten a clásica proporción de 8 columnas por fronte e 17 nos laterais. Respecto a outros templos gregos anteriores presenta algunhas novidades, tales como a gran sala interior dividida en tres naves separadas por unha fila de columnas superpostas en dous pisos, formando unha galería circundante en cuxo centro se colocaba a gran imaxe de ouro e marfil ( criselefantina) da deusa Atenea realizada por Fidias ( f). No recinto occidental da cella estaba o Partenón, que deu nome a todo o edificio, era unha alta sala cadrada onde estaban as doncelas virxes da deusa, cuxa cuberta se sustentaba con catro esveltas columnas jónicas ( g).
Material: mármore pentélico e madeira. Non hai nel un bloque de mármore igual a outro; cada un foi labrado individualmente e cun destino preciso, sen que por iso o conxunto resíntase na súa unidade. Cada elemento foi concibido individualmente en razón das correccións ópticas que eliminan as aberracións que produce a perspectiva. De aí o emprego do ÉNTASIS, no que o perímetro das columnas se afina na parte superior mientras que o fuste se abomba a uns 2/5 partes da súa altura, para que o perfil das columnas pareza recto ao lonxe. Tamén as columnas dos extremos están máis separadas, tendo un diámetro maior que as demais e inclinadas ata dentro para, resister mellor e compesar a sensación visual de que se comban para fóra; o ENTABLAMENTO e o ESTILÓBATO se curvan cara arriba co fin de que sexan percibidos como rectas perfectas.
 
 
 A decoración escultórica, que se realizou entre os anos 447 e 432 a. C., é a plasmación dunha linguaxe formal homoxénea chamado posteriormente estilo Partenón e no que se recolle a estética clásica, sen dúbida atribuíble a Fidias, amigo persoal de Pericles, e aos seus colaboradores. Boa parte destas obras foron realizadas por Fidias, sen que se saiba con exactitude cales.
  O PARTENÓN  formaba parte do ambicioso proxecto de PERICLES para reconstruir a Acrópolis, máis non se trataba dun templo de culto, pois non tiña altar, senón dunha monumental ofrenda a Atenea, e como demostración da grandeza da cidade de Atenas.
  Como resultado final de ser erixido sobre os restos a medio construir anteriores, quedou moi condicionado o deseño, porén, expresa perfectamente as principais características da arte grego, como fusión de dúas correntes culturais antagónicas, a jonica (elegante que achega o sentido dinámico e erótico), a dórica (sobria que achega o sentido estático e ordenado).


  VISTA DO PARTENÓN

 

 

PLANTA DO ERECTEION
 

 
A planta irregular está condicionada polo terreo, tamén irregular. A parte principal precedida por un pronaos hexástilo inclúe o recinto de culto de Atenea Polias, incomunicado doutros tres colocados ás súas costas e dedicados a Poseidón- Erecteo. Polo lado outro lado, a un nivel inferior, engádese un pórtico tetrástilo, polo oeste hai fachada plana con columnata incrustada no muro e polo sur o famoso pórtico das Cariátides (figuras femininas como columnas). Trátase dun edificio construído sen axialidad nin simetría. Este edificio foi deseñado para ser admirado externamente.
Está realizado a imaxe do home, a escala humana. É unha obra innovadora que racha co  concepto de unidade ao renunciar á simetría, está considerado o máximo exponente do estilo xónico ateniense.
 
 
AS CARIÁTIDES
  Desde a pronaos do templo accédese á Tribuna das Cariátides, tribuna que está sostida por seis figuras humanas (cariátides) en vez de por columnas. Reciben este nome en memoria das muleres de Caria (Asia Menor) tomadas como escravas polos gregos por ter axudado aos persas durante as guerras médicas e custodian o lugar onde atópase a tumba de Crécope. O templo está configurado por distintos espazos armonizadas entre sí co emprego do orden xónico, cun sistema de cuberta adintelado de madeira e tellado a dúas augas que conformaba frontóns triangulares con esculturas.
 Na súa orixe se policromaron as distintas partes do Erecteion para resaltar o seu papel activo, inerte ou ornamental. O edificio non é unha obra illada senón relacionada con outros edificios da Acrópole, adaptados ao terreo, vinculado coa natureza e harmonizado coa paisaxe e situado para ser admirado desde distintos puntos de vista, dándolle un sentido tridimensional. O Erecteion forma parte da reconstrución da Acrópole Ateniense por Pericles
 A súa influencia: Máximo exponente da arquitectura de orde xónica, porén a súa morfoloxía tan particular a converte nun edificio singular na arquitectura grega. Foi un referente tanto para a escultura romana como para a renacentista e neoclásica tomando como modelo as Cariátides.
 
 
PLANTA DE NIKÉ ÁPTERA
 
Edificio:Atenea Áptera ou Atenea Niké
Autor: Calícrates (século V a.C.)
Cronoloxía:421 a. C.
Tipoloxía: Templo
Material: mármore do Pentélico
Estilo:grego clásico

 Localización: Acrópole de Atenas rátase dun edificio construído con sistema adintelado ou arquitrabado, con mármore do Pentélico. Trátase dun templo, xónico, anfipróstilo e tetrástilo. Debido ás irregularidades do terreo e o pouco espazo dispoñible, para a súa construción foi necesario construír unha base en pedra caliza.
 A planta que presenta o templo é rectangular, de 8 x 4 metros, o templo edifícase sobre unha plataforma escalonada, tamén coñecida como estereóbato ou crepidoma. Sobre a parte superior (estilóbato) levántanse as fachadas nos seus lados curtos, con 4 columnas jónicas e no seu interior presenta unha nave, prescindindo debido ao seu reducido tamaño do opistodomos e pronaos. Ao lle suprimir o pronaos (Pórtico) planeado e déuselle ao templo o carácter de “IN ANTIS”, é dicir, un frente porticado por dúas columnas jónicas. A fachada ou alzado ten 4 columnas, que posúen basa, composta por dous touros e unha escocia. As columnas monolíticas (talladas nun só bloque de mármore) son acanaladas con arista morta e terminan cun capital composto por volutas e un ábaco sobre o que descansa o entablamento, cun módulo de 18, (altura igual a 18 veces o diámetro), que danlle un aspecto grácil e esvelto. O entablamento componse dun arquitrabe dividido en tres bandas e un friso corrido con decoración escultórica. Sobre o friso disponse unha cornisa sobre a que descansa un frontón triangular, tamén con decoración escultórica no seu tímpano.


 A decoración sitúase nos capiteis, realizados con volutas, onde podemos ver, como as columnas das esquinas ten a voluta nunha disposición oblicua para que poida verse desde o ángulo frontal e lateral. Ademais ten decoración escultórica no friso, onde se representan escenas da batalla de Salamina (448 a. C.) onde os atenienses, con axuda dos deuses Zeus, Atenea e Poseidón, logran derrotar aos persas. Non sabemos moi ben como serían as esculturas do frontón. Polos restos atopados podemos afirmar que se deben á escola de Fidias, cunha profusión do uso da técnica de panos mollados, realizados con gran destreza técnica e de enorme plasticidade.
 
   

 Ao tratarse dun templo a súa principal función sería relixiosa, tería un significado de morada para a Deusa Atenea Niké ou alada que representa a vitoria nas batallas. Coñécese como Vitoria Áptera (sen ás) porque os atenienses decidiron cortarlle as ás para que non abandonase nunca a cidade de Atenas. Sabemos que os templos gregos, non foron concibidos para albergar fieis nin para oficiar ritos ou cerimonias, por iso é polo que non fosen importantes a súa dimensións. Ademais da súa función relixiosa, cabo falar da súa función conmemorativa, a da Batalla de Salamina. Como templo votivo encargado de gardar a imaxe da divinidade e das ofrendas de pequeñas dimensións, nos remite ao Tesouro dos Atenienses en Delfos, e tivo moita relevancia como exemplo de arquitectura durante o período Neoclásico.

  
   TEATRO DE EPIDAURO
 
Arquitecto: Policleto el joven
Cronoloxía: 350 a.C.
Localización: Epidauro, Grecia
Estilo: Grego helenístico
Material: pedra
Dimensións: 120 m (diámetro)
 
O teatro Epidauro divídese en 3 partes:
- A escena ou orquestra: circular, rodeada pola bancada, no centro atópase a estatua de Dionisos, xa que a festa celébrase na súa honra. É a parte dedicada ao coro, que no teatro grego tiña un papel fundamental de aí a importancia que se outorga a esta parte.
- O porscaenio: para os actores que representaban as traxedias e posteriormente as comedias. Sobre a parte anterior do proscenio apoiábanse 18 columnas jónicas e as superficies interpostas estaban pintadas. O proscenio tiña dous protuberancias a ambos os dous lados que servían de sostén para as escenografías laterais.
- A bancada: de planta ultrasemicircular, que rodea á orquestra, que culmina o conxunto do teatro, pódese observar hoxe en día que na primeira fila das bancadas hai un respaldo e uns apoia-brazos, que eran por aquel entón para as personalidades ou personaxes máis soados.
 Para construílo, utilizouse un desnivel natural do terreo.
http://hstoriaiesastillero.blogspot.com/2009/11/planta-teatro-de-epidauro.html
 
 En Epidauro había dous tipos de asento, os do pobo -con reborde en ángulo nos límites de cada sector- que eran a maioría, e os das personalidades políticas e altos dignatarios da cidade.
  A forma típica de abanico dos teatros gregos, implica que tanto a visibilidade como as condicións acústicas nas zonas situadas a ambos os extremos da plataforma circular eran menos favorables que nas zonas restantes. Esas localidades reservábanse para os estranxeiros, para os espectadores que chegaban tarde á representación e para as mulleres.
A configuración do hemiciclo responde a unha serie de cálculos matemáticos que buscaban a harmonía. Aínda que o resultado é aparentemente simétrico, para lograr esta perfección visual foron necesarias sutís variacións xeométricas e numéricas. Así, pódense detectar pequenas diferenzas na anchura dos sectores, ou na curvatura das bancadas do semicírculo, que se abren imperceptiblemente nos bordos da cávea.
 Un estudo de enxeñería desvelou o misterio acústico do Teatro de Epidauro; as bancadas xogan un papel esencial. Os asentos, que constitúen unha superficie acanalada, serven como filtro acústico transmitindo o son que vén do escenario a altas frecuencias e facendo de difusor a baixas frecuencias. 
 O teatro era un elemento esencial nunha cidade helenística.Epidauro fíxose famoso grazas ao santuario de Asclepio -deus da medicina, moi venerado- e construíu un dosmaiores teatros de Grecia, cun aforo próximo aos 15.000 espectador@s.
 Ten una concepción oposta á actual, pois en Grecia usábanse os espazos abertos que mantiveran una estreita relación co seu entorno natural.
 Estáa considerado como o máis perfecto dos teatros gregos pola armonía das súas dimensións, e taménn ilustra a evolución do arquetipo clásico ao helenismo, que incrementa as dimensións da CÁVEA e constrúe una escena maior e luxosa. Aínda así, non souberon resolver o tema do recinto: a unión entre a cávea e o escenario (rectangular) carece de articulación, teremos que agardar ata a edificación do teatro romano para acadar a total integración.
 

 
ALTAR DE ZEUS EN PÉRGAMO
 
Este friso formaba parte do altar de Zeus construído na acrópole da cidade de Pérgamo. Descuberto no século XIX foi trasladada peza a peza ao actual Museo de Pérgamo de Berlin.  
 O seu autor é descoñecido e está realizado en mármore.
 Cronoloxía: Construíuse entre o ano 170 e 140 a.C.
 Comitente: foi o rei Eumenes II que co quería conmemorar a vitoria sobre os gálatas, pero tamén enaltecer a monarquía e a súa persoa ao vinculala cos deuses.É novo na arte helenístico o carácter propagandístico. No altar realizábanse sacrificios en honra a Zeus e os deuses. O estilo é un dos mellores exemplos da arte helenístico.


O friso exterior está realizado sobre o zócalo sobre o que se levanta edificio en forma de U. Mide 113 m . de longo por 2.20 metros de alto, sendo altorelevos realizados co procedemento da talla.
  O tema que se narra é de tipo mitolóxico, a Gigantomaquía combate entre Xigantes, fillos de Gea ( a Terra ) e Cronos ( o Ceo) e os Deuses do Olimpo polo dominio do mundo. Unha alegoria na loita entre a orde establecida e o caos e a maldade e por extensión entre os inimigos de Eumenes e o seu reino.


 Neste panel que se atopa no lado este de o friso represéntase como a deusa Atenea agarra do pelo e levanta de chan a Alcioneo que presenta unha expresión de pánico coa súa mirada desorbitada, fronte engurrada e ventre contraido ao ser atrapado e estar a piques de ser mordido pola serpe enroscada no seu corpo. A súa nai Gea levanta o rostro suplicante. O panel presenta desde o punto de vista técnico a herdanza da técnica grega como a preocupación pola anatomía, o coidado dos pliegues cun profundo tallado que crea efectos de clarooscuro do mesmo xeito que o trépano empregado en barbas e pelos, cabezas de león crea o mesmo efecto ou a técnica dos panos mollados que se observa moi ben no xeonllo de Atenea.

 Aínda así temos varias diferenzas que o sitúan dentro do HELENISMO:
- O naturalismo e o gusto polos detalles. Os personaxes están individualizados , todos son diferentes , diversidade de vestimentas, anatomias, calzados, incluso as escamas das serpes son diferentes unas doutras
- O dinamismo e movemento. Existen diversidade de posturas: diagonais , lineas en aspas, curvas, líineas serpentinatas, todo é puro dinamismo.
- Outra novidade é a expresividade, sobre todo nos xigantes. Os seus rostros abandonan a serenidade para mostrar pánico, terror e dramatismo, con miradas desorbitadas, corpos retortos e violencia, deixando de lado a serenidade clásica e aportando un xeito distinto de afrontar á realidade.
 A cultura helenística une o grego co oriental ou as tradicións locais. Os individuos convértense en súbditos, por iso a nova clientela son os particulares poderosos e os monarcas que utilizan a arte como propaganda: de novo o colosalismo en palacios e mausoleos ; e representación de imaxes que cheguen aos sentidos: que rapidamente conmoven.
  A escultura helenística é síntese do grego ( perfección anatómica e dominio da técnica ) co oriental como a tendencia para impresionar, conmover mediante o patetismo e a expresividade que son antecedentes do barroquismo . A división favorece a existencia de varias escolas como a de Atenas, Roda, Alejandria, Pérgamo. A iconografía é moi variada representando diferentes aspectos humanos: o infantil, a vellez ; o cruel e desagradable, o agradable; erotismo. Ademais adquire maior importancia o retratos e temas vinculados á propaganda de monarcas e o GRUPO ESCULTÓRICO.


  Precedente da COLUMNA TRAXANA, que prantexaba o emprego da paisaxe no fondo (que ata entón era plano) e dáballe aos personaxes una desenvoltura axena a toda grandiosidade épica.

Referencias na rede:



 






 









 

 

















 
 
 

 




 

viernes, 4 de octubre de 2019

HISTORIA DA ARTE.CULTURA MEGALÍTICA

 A cultura megalítica nace no III milenio a.C., no marco do NEOLÍTICO e perdura ata a Idade de Bronce. Caracterízase polos seus monumentos megalíticos (grandes pedras),o emprego do cobre e a expansión da cerámica. Da lugar aos primeiros vestixios da arquitectura occidentalMENHIR ou monolito, pedra erecta, ás veces de gran tamaño; ao círculo de pedra formado por grandes monolitos ou CRÓMLECH; o alienamento de monolitos e o DOLMEN.
 
1. CRÓMLECH DE STONEHENGE
 
 
Círculo das "pedras penduradas", que refírese os dinteis das pedras (Stonehenge en saxón) presenta a evolución dun espazo sagrado durante milenios, como resultado de varias fases constructivas.
Stonehenge é un monumento megalítico tipo crómlech, ademais doutros elementos como foxos, fosos e  montículos, construído entre o final do Neolítico e principios da Idade do Bronce, situado preto de Amesbury, no condado de Wiltshire, Inglaterra, a uns quince quilómetros ao norte de Salisbury. @s arqueólog@s consideran como probables as datas de construción das distintas fases e utilización entre o 3100 a. C. e o 2000 a. C. O foso e montículos circulares, os que constitúen a primeira fase do monumento, datáronse nuns 5100 anos atrás. A datación por radiocarbono suxire que a primeira pedra azul foi erixida entre o 2400 e o 2200 a. C.,​ aínda que non se descarta que houbese asentamentos ou uso da zona anteriores ao 3100 a. C.
A maior parte dos menhires alcanzan 4,2 m de altura e pesan entre 40 e 50 t. Descoñécese o seu significado, aínda que se lle relaciona co CULTO AO SOL, xa que o seu eixe principal está orientado de xeito que coincide co punto no que sale o sol o primeira día do solsticio de verán, polo que podería ser un centro de reunión tribal; un centro de observación astronómica, ou una mostra da fe relixiosa vinculada ás crenzas da vida de ultratumba.
 Está formado por dous círculos de menhires, (o primeiro adintelado) e por una ferradura de datación posterior (Idade de Bronce). No centro temos una Pedra de altar.
 
2. ALINEAMENTO DE CARNAC
 
 
Localizada en Francia, é una avenida en liña recta de 1100 MENHIRES, cunha lonxitude de 1030 m, en once filas paralelas.
 
3.DOLMEN DE DOMBATE, NA CORUÑA
 
 
 O dolmen de Dombate é o monumento de época neolítica situado na parroquia de Borneiro, no municipio galego de Cabana de Bergantiños. Este dolmen catalógase como una tumba colectiva de corredor e é considerado como a "catedral do megalitismo" en Galicia.​ Preto dese emprazamento, áchanse outros monumentos coñecidos como arte parietal ou rupestre. Este túmulo estableceuse na primeira metade do IV milenio a. C., e a cámara a finais desa mesma época. Foi usado en diferentes épocas, entre o 3800 a. C. e o 2700 a. C., momento no que foi abandonado.
 Esta cámara funeraria, é o monumento máis frecuente en Europa, con máis de 50000 construcións deste tipo. Consiste nun armazón de grandes bloques de pedra que forman unha cámara funeraria, e no  seu orixen estaba completamente cuberto de terra, coma un túmulo ou montículo.
O dolmen consiste nunha cámara poligonal ancha formada por sete ortóstatos (bloque ou laxa vertical, adornada ou non, que forma a fiada inferior dun muro. Nun dolmen neolítico, os ortostatos forman parcial ou totalmente as paredes do monumento funerario megalítico e soportan as laxas da cobertera), un dos cales mide 4,64 x 3 m, e un corredor de tres tramos, ben diferenciado en planta e en sección. A entrada estaba pechada cunha laxa vertical cuberta de pedras. Entre algúns ortóstatos (ou ortostatos) colocábanse laxas alongadas polo exterior, para así contribuír a pechar o oco. As fosas nas que se sustentaban esas grandes pedras, alcanzaban profundidades de 140 centímetros na cámara e 70 cm no corredor.
Interesa sinalar que no segmento inicial do corredor do túmulo máis recente, atopáronse 20 pequenos ídolos, e que os ortóstatos da correspondente cámara conteñen petróglifos.
 Ademais, todas as laxas, tanto na cámara como no corredor, contan con pinturas. Estas distribúense en dous rexistros horizontais separados por unha franxa avermellada de puntos vermellos e negros, sendo o conxunto unha composición na que prima a  xeometricidade ( zigzagues, franxas verticais e oblicuas, ondulados, retículas). A cor vermella era obtida a partir de óxido de ferro e o negro a partir de carbón vexetal, posiblemente, aplicados sobre unha imprimación branca a partir dalgún tipo de graxa mesturada con caolín. Tamén se atopou unha fileira de ídolos, vinte en total,​ colocados de fronte ao corredor e no límite do túmulo, así como moi interesantes artefactos líticos e cerámicos.
En 2009 descubriuse que a cámara dispoñía dunha drenaxe que fai sospeitar que desde o comezo sufría de inundacións de auga.

Os estudos sobre o dolmen de Dombate, fan pensar que foi utilizado en catro diferentes momentos:
-Período 1: corresponde co da súa creación, a que se produciu entre o 3800 a. C. e o 3600 a. C. Durante a segunda metade do cuarto milenio e os dous primeiros terzos do terceiro só se construíron dolmens/dólmenes de corredor. -Período 2: c. 3000 a. C., oportunidade durante a cal se preparou e utilizou por primeira vez a área de acceso.
-Período 3: c. 2700 a. C., cando finalmente pechouse o corredor, comezando alí o uso ritual.
-Período 4: último período de utilización, posiblemente coincidente coa cultura do vaso campaniforme.
Posteriormente construíuse un poboado, xa na Idade do Bronce, xunto ao dolmen en desuso.
 
4.NAVETA DES TUDONS
 
 
  Pertence a cultura TALAYÓTICA en plena Idade de Bronce. O seu nome vén dado porque o seu deseño lembra a unha nave investida. Na súa construción non se empregou ningún tipo de cemento e son tan só pedras encaixadas.
  A Naveta Deas Tudons foi atopada e desenterrada a mediados do século pasado. Mide 13,6 metros de longa por 6,4 de ancha.
Durante as escavacións atopáronse corpos acompañados dos obxectos persoais con que foron enterrados, co que sabemos que nela realizaron enterros colectivos. .
A día de hoxe, o acceso ao interior da Naveta Deas Tudons está prohibido por motivos de seguridade.

 Referencias na rede:
https://es.wikipedia.org/wiki/Dolmen_de_Dombate
https://es.wikipedia.org/wiki/Megalitismo