BLOG DA PROFESORA E ARTISTA PLÁSTICA PAULA MARIÑO


domingo, 31 de mayo de 2015

LUIS SEOANE: TRADICIÓN E MODERNIDADE (Parte IV)



Mater Gallaecia. 1961

 Nos ANOS SESENTA: a Pintura é plana con fortes contrastes de cores moi vivas e grafismo que tende á abstracción.

CARACTERÍSTICAS:
-Achégase á abstracción, de impronta cubista, que progresivamente vai independizándose.
-Grandes planos de cor, moi vivos.

-Xogo de liñas curvas que  serven para modelar as formas e ao mesmo tempo son independentes.


O nacemento doTeatro arxentino. Mural. 1960

 Nos anos sesenta debido aos descubrimentos técnicos que lle proporcionan a realización de murais levaranlle a expresarse por medio dunha pintura plana de fortes contrastes de cor e dun grafismo que se superpone á obra pictórica, liñas e planos de correlaciónanse entre si, cargando a súa obra de gran forza sintética, levándoa cara a unha deconstrucción da imaxe, pois nestes anos Seoane reproduce representacións humanas, tema esencial da súa obra, hieráticas e que se reducen a esquemas figurativos, de contido simbólico, de enorme poder de suxestión, nunha obra xa totalmente de madurez. De feito, incorpora tendencias de vangarda con influencias de Picasso, Leger, Matisse e Klee, nunha evolución da súa pintura que reduce á forma a esquemas fundamentais, eliminando a liña e integrando a figura nun fondo de cor. Aparecen tamén círculos, espirais e símbolos xeométricos, inspirados nos petroglifos.


 Os limóns. 1960

 O BODEGÓN. Sérvelle para  acadar unha sólida estratexia de representación, e pa a resolver problemas puramente plásticos, en pezas austeras, de ordenada SIMETRÍA. As naturezas mortas de Seoane, son deudoras, desde un punto de vista plástico, do cubismo picassiano. As liñas reducen e sintetizan as formas, as cores vivas e intensos esténdense e crean distintos planos cromáticos, e o espazo ordénase simplificando a composición. Entre os elementos representados, cabo destacar en gran parte das súas naturezas mortas, a presenza da mesa, motivo do que se serve o autor para crear diferentes planos, que xeran un novo espazo plástico. Estas áreas, case sempre veñen dadas por dúas rectangulos, un horizontal e outro en diagonal, diferenciados por grandes superficies de cores vivas e intensas, característicos do artista. Nesta obra, chaman a atención o modo de equilibrar os contrastes cromáticos mediante o trazado das liñas, que se distribúen no lenzo para equilibrar a composición.

 No bodegón, liña, cor e forma, aparecen como elementos totalmente autónomos, capaces de lograr expresión por si mesmos: "A miña pintura componse de medios elementais, e de cores fortes e vivas. Acentúo as formas para resaltar ou seu carácter expresivo, e coido de que elas collan importancia por si mesmas, independientemente de cada valor e dá cor".Os froitos, poden parecer a primeira ollada demasiado humildes, e ata pasar inadvertidos ao espectador. Pero o artista pretende desvelarnos a vida das cousas inertes, representadas de xeito sinxelo, á vez que se lles outorga a maxestuosidad dun verdadeiro bodegón.


Polbo e xarra. 1961. Óleo sobre lenzo.

 Considerado un dos máis importantes renovadores plásticos do século XX en Galicia, Luís Seoane desenvolve unha constante investigación sobre a linguaxe e a representación formal na pintura. A obra Polbo e xarra, representa unha composición abstraizante na que a yuxtaposición de planos geométricos realizados en intensa gama de cores cálidas, laranxas, vermellos e amarelos contrastan co contundente negro, estes serven de fondo indefinido á representación esquemática de dous obxectos, un polbo e unha xarra, silueteados en liñas negras. A data de ejecución deste lenzo prodúcese nun ano de vital importancia na evolución plástica de Seoane, xa que coincide coa realización de importantes obras que aluden á tradición e historia de Galicia, principalmente representada pola muller. Seoane continúa a súa evolución estilística e súmase entón a unha certa abstracción, combinada sempre coa figuración, que cada vez se fragmentará máis. Os temas galegos tomaron protagonismo na súa produción, recreando os costumes, a indumentaria ou as profesións, pero sempre desde a perspectiva novedosa do seu estilo. E é neste panorama creativo onde encaixa un animal tan característicamente galego como é o polbo, representado en moitas ocasións ao longo da súa  producción.


Nada as perturba. 1963

 Desde os seus comezos artísticos, a muller desempeña un protagonismo relevante na obra de Seoane, tanto plástica como literaria. Desde unha perspectiva enaltecedora, as súas mulleres normalmente aparecen realizando traballos de campo ou en ambientes vinculados á cultura rural galega. Noutras ocasións, como nesta obra, as súas mulleres tórnanse iconos rotundos que aparecen nas escenas sen desenvolver ningunha acción, senón como medios estructurales para distribuír pola superficie pictórica as formas, liñas e cores que fundamentan, segundo o propio pintor, o acto de pintar. 
 O RETORNO
 En 1963, Seoane retorna a Galicia tras un exilio político que o mantivo en Arxentina durante case trinta anos.
No 1968 funda xunto con Díaz Pardo o LABORATORIO DE FORMAS, que comprende a recuperación da Cerámica de Sargadelos, o museo Carlos Maside e a editorial Edicións do Castro. Durante todos estes anos, expone cadros e grabados na súa terra.
 Todas estas vivencias, a dureza do pasado, o terror da guerra, a persecución política e o exilio, quedan reflectidos nos seus lenzos, como na peza “Pranto pola muller caída” que se volven máis narrativos e evidentes que nos referidos a temas máis amables. Neste sentido os seus personaxes e as súas mulleres funcionan como SÍMBOLOS, dotados de valores positivos, proxectando o pasado cun espíritu de resistencia, que aparecen nos seus cadros SOCIAIS, como Pranto pola muller caída(1963), A represión (1965) e O CRISTO OBREIRO CRUCIFICADO (esta obra do ano 1975).


Pranto pola muller caída. 1963

OS TRABALLADORES E TRABALLADORAS, como tema e os traballos do campo e do mar están tamén moi presentes na súa obra sobre todo nestes anos 60, buscando unha estética que rexeita o folclorismo, a través dunha iconografía propia que enche de dignidade ás figuras representadas. A EMIGRACIÓN E O TEMA SOCIAL, é tamén un tema moi presente en pezas como “A emigrante” (1967),baseada nunha historia real, que deu pe ao artista para a realización desta peza, ou “Noticias dos homes” (1969).


A emigrante. 1967


Sen noticias dos homes. 1969

 Outro dos seus temas frecuentes é a denuncia social, a angustia duns personaxes oprimidos polas políticas dun mundo inxusto. A muller, como acurre na obra dos pintores galegos dá a súa xeración vai estar moi presente na súa obra, personaxes femininos cargados de simbolismo: as mulleres que esperan o retorno delos seus a Galicia, a Mater Gallaecia que representa a terra, a muller traballadora tan característica e tan importante na Galicia rural, campesiña, mariscadora, ou nas súas os seus traballos domésticos (pelando patacas, por exemplo). Tamén mulleres urbanas e modernas, como foi a súa propia muller.

 Tamén é moi importante en Seoane a figura do ARTISTA COMO A MEMORIA DO SEU  POBO. A nova arte era para o  artista, unha construcción que tiña que partir de valores identitarios, e no que o primitivismo (en referencia a influencia de Os Novos), e a fusión das artes: pintura, arquitectura, deseño e publicidade, tenta encaixar os medios de producción modernos, con esa pureza trascendental que atopa nese primitivismo. É tamen fundamental O PROTAGONISMO DO POBO COMO MOTOR DA HISTORIA. Soane pretende unha visión da arte non só como obra comprometida, senon como parte dunha complexa e posible vía emancipatoria, deixando que a pintura sexa un espazo para a reflexión. Por iso na súaiconografía destacan os tipos populares, campesiños e marineros, figuras vinculadas ao movemento renovador, e doutra banda a muller como icono. Seoane interpreta a iconografía galega, buscando un equilibrio entre o instintivo e o racional, entre o popular e o intelectual.


Os tres soles de Galicia. 1967


Mariscadoras. 1969

 A liña adquire o protagonismo perdido en obras anteriores, e o axuste das pezas da composición é máis elemental, tratando de favorecer a claridade da idea que quere transmitir. Recupera os ritmos curvos e as liñas dinámicas, que non por iso deixar de ser sintéticas parándose apenas na descrición dos trazos e a fisonomía. A cor evidencia as violentas tensións expresivas, estalando coma se quixese mostrarnos a súa potencia interna. O emprego de grandes superficies negras, acentúa o dramatismo psicolóxico da escena, e provoca saturación das cores que lle rodean.  LINGUAXE DEPURADA QUE CONVERTE OS MESMOS TEMAS NUNHA NOVA REALIDADE PICTÓRICA: esquematismo, planos en cores contrapostas, dinamismo contido, que en ocasións chega á abstracción, enriquecida pola súa experiencia sintética de ilustrador, gravador e muralista, pois:
-Da ilustración sae a súa concepción entre liña e cor, que nos anos cincuenta estructuránse a partir dos trazos negros que estruturan os corpos nas súas figuras.
-Do muralismo, a súa monumentalidade.


A chambra branca. 1969


Agardando sempre. 1969


SEOANE: ANOS SESENTA on PhotoPeach

DORA MAAR: A FOTÓGRAFA SURREALISTA (PARTE I)



 Henriette Teodora Markovitch naceu en Tours o 22 de decembro de 1907. Filla dun arquitecto croata e unha francesa católica, trasladouse coa súa familia a Bos Aires en 1910, lugar no que o seu pai dirixiu un estudo. Na familia falabase francés e español. Foron moi cosmopolitas e as fotografías da súa mocidade amosan a Dora desde paisaxes dos Alpes ata zonas tropicais. Cumpridos os doce anos regresou a Francia e en 1926,  seguindo os consellos de Marcel Zahar continuou os seus estudos de fotografía matriculándose na “L’École de Photographie de la Ville de París”, unha das máis liberais da época, onde as rapazas permitíaselles estudar o corpo espido dos modelos, e na “Unión Central das Artes Decorativas”. Aos vinte anos frecuentaba a Academia Jullian e o taller de André Lhote


Retrato de muller. 1930

 Aínda que as súas primeiras probas realizounas no estudo de Harry Meerson, onde comezou a traballar como axudante no ano 1931, para poder revelar as súas fotografías daba clases a Pierre Kéfer, mentres el deixáballe  utilizar o seu obradoiro. Algunhas fotografías levan o tampón Kéfer-Dora a pesares de que as últimas están feitas únicamente por ela. Nestes anos  Maar e Keffer colaboran con revistas de moda como Madame Figaro e realizan campañas para firmas de cosméticos retratando a Assia, a modelo do grupo surrealista. De feito será Dora que mellor fotografie a Assia conseguindo fotos eróticas e moi provocativas. Neses anos Dora traballa tamén para as revistas Arts e Métiers Graphiques, Formes Nues e le Phare de Neuilly. Alugou un local a un fotógrafo de moda, quen axudaba a Dora a retocar os seus traballos e será alí onde coñece a un mozo de orixe húngaro apellidado Brassaï, quen a puso en contacto  con artistas, escritores e intelectuais que estaban estreitamente vinculados á vida política do momento, polo que Dora participa de forma activa no colectivo OUTUBRO, como activista de esquerdas e coñece así en 1934 a Georges Bataille, co que vive unha tórrida relación que concluíu meses despois. A través do seu pai, acada un obradoiro propio, no que realizou os seus famosos fotocollages.




Dobre imaxe.1930


S/T. 1932


Retrato da man. 1932


Pegadas de pes sobre a area.1931-34


Neno. Ca 1931. Xelatina de prata


Nenos. París, 1932


Neno con boina. París, 1932


 Bañista. 1931-36. Xelatina de prata


Assia. 1934


Assia. 1934

 Tras unha viaxe a Cataluña en 1934, percorreu a Costa Brava e coñece Barcelona, cidade da que quedou prendada pola súa beleza e encanto. Previamente, atraída por Tossa de Mar, elabora unha serie de fotografías de carácter documental en devandita localidade. Sempre fiel a ese espírito viaxeiro Dora experimenta unha evolución artística, achegándose a fotografías de marcado carácter social. Exemplo diso o son as fotografías nas que reflicte a pobreza, a infancia ou o día a día dos barrios traballadores, ratificando así as súas ideas revolucionarias non só en manifestos senón tamén amosando a realidade social do momento. Séntese atraída polas rúas e xentes da zona vella de Barcelona, polo que a artista vai fotografar o rostro da desesperación e a pobreza, unha realidade ben distinta a das revistas de moda e publicidade nas que traballara antes. Dora Maar preséntanos a súa mirada máis persoal nas fotos de cegos, vendedores ambulantes, músicos tullidos, vellas vagabundas, nenos en barracas rindo e xogando, instantáneas nas que nos transmite ese sentimento de marxinalidade que transforma aos seus personaxes dándolles unha forte dignidade.
 Durante varios anos, Dora realiza estas fotografías moi persoais ao mesmo tempo que fotomontaxes e fotografía publicitaria, pois ela non distinguía entre o traballo de encargo e o estético, en ambos puña o mesmo interese e nivel de investigación.


A boquería.1934


Neno con gato. 1934


Cuarteto de cegos. Londres. 1934


Mendigo cego. Londres. 1934


Money and morals. 1934


Canguro. Londres. 1934


Neno. Xelatina de prata. 1935


Homme sur un trottoir. Xelatina de prata. 1935


Rue d´Astorg. ca 1936. Fotomontaxe. Xelatina ao bromuro de prata 


Nusch Eluard. 1935












domingo, 10 de mayo de 2015

CONFERENCIA de JUAN LUIS DE LAIGLESIA: "ENTENDER A ARTE CONTEMPORÁNEA".




Presentando a Juan Luis 

 O pasado venres 8 de maio, dentro do Ciclo de Conferencias organizado pola aula de Pintura da Escola de Artes e Oficios de Vigo, tivemos a sorte de contar coa presencia de Juan Luis de Laiglesia, quen coa súa conferencia “Entender a Arte Contemporánea”, tentou facer chegar ao numeroso público asistente os novos paradigmas da arte actual, falándonos de artistas participantes en ARCO 2015 e máis de Ernesto Neto, Beuys ou  Piero Manzonni entre outros.


 O artista explicando unha das pezas

 Ademaís do numeroso alumnado tanto actual como de anos anteriores da aula de Pintura, acudiron tamén como invitados e invitadas: artistas como Ana Soler, o profesor de Publicidade e Relacións Públicas Pedro Pablo Gutiérrez e a representante da Xunta Reitora Teruca Cendón, así como moit@s amig@s que interesad@s na arte contemporánea non quixeron perderse a conferencia de Juan Luis.


 Público asistente


O artista e conferenciante

 Juan Luis de Laiglesia, é licenciado en Belas Artes pola Universidade Complutense de Madrid e posúe 1º de Grado Profesional de Piano polo Conservatorio Profesional de Música de Vigo     . Obtivo unha beca Erasmus UCM en el Colchester Institute of Art & Design en Essex, Inglaterra e ten realizado diversos cursos: Seminario de Tecnología de las Artes Gráficas, impartido por Manuel Martínez Chicharro en la UCM de Madrid; Curso de Fotografía impartido por Ramón Chomón en el CMU Chaminade en Madrid e o Curso de Diseño Web, Multimedia e Accesibilidade no MSL Formación, en Madrid.
 Dentro da súa actividade profesional: realiza actividades didáctico-musicais para nen@s e adultos con Raquel Galavís, incluidas dentro do programa “Ler Conta Moito” da Xunta de Galicia nas Bibliotecas Públicas; traballou como Web Content Manager na web oficial ol Festival de Cine de San Sebastián no ano 2008; participa no Taller “Ecología y Arte” para nen@s de 5 a 15 anos no Gaiás Cidade da Cultura en Santiago de Compostela con Paloma Cordón; realiza composicións de bandas sonoras para os curtametraxes "Cortocircuito de Tiempo" de Sebastián Lizardi e "Todo lo que dices de mí" de Guillermo Florence; foi Director de Fotografía da Revista "Caminos y Viajeros” e profesor de Debuxo Técnico e Sistemas de Representación para alumnos de Belas Artes e Xefe de Departamento de Informática na Academia Églode en Madrid (Escuela Global para el Desarrollo), dando clases de ofimática e deseño gráfico a nen@s, adultos e personas en risco de exclusión social.
 Dentro da súa actividade como artista plástico ten realizado diversas exposicións e pertence tamén ao grupo Los llamados perdidos, como compositor, guitarrista, bajista e batería.

OBRAS DO ARTISTA, en técnica mixta


Coche vello


Escaiola


Bubba


Paisaxe Iberia arde


Paisaxe Iberia 32


Paisaxe Iberia 42


Siroco 

 Déixovos tamén un dos vídeos como compositor e músico do seu grupo LOS LLAMADOS PERDIDOS.





viernes, 8 de mayo de 2015

DA XEOMETRÍA Á DESORDE, DA DESORDE Á XEOMETRÍA: detalles dunha mostra (Parte IV)

 Vídeo do programa VIGOPOLIS, que nos fixo a Rosa García e a min unha entrevista na que puidemos falar da escola e dos proxectos que estánse a realizar na actualidade e tamén dos futuros.

 Moitas grazas a Piño Prego e a todo o seu equipo pola súa amabilidade e a extensa entrevista.

lunes, 4 de mayo de 2015

O ACRÍLICO: Olimpia traballando o acrílico.

  Traballando en acrílico con rodillo

  Olimpia, alumna de segundo curso de pintura, realiza un traballo en acrílico sobre lenzo sen imprimación, pois o acrílico emprégase como imprimación ao estar formado por pigmento e un aglutinante que é unha resina sintética,  aínda que de tódolos xeitos se emprega o  termo de acrílico para estas pinturas indepedentemente de si a resina é realmente acrílica o no. Por iso  se pode traballar con esta técnica sobre calquer soporte absorbente, directamente ou como imprimación cun medio acrílico.

 Nun primeiro lugar realiza un lavado con branco sobre a tea, que da como resultado unha imprimación no lenzo para posteriormente realizar o debuxo cun rodillo e pintura vermella directamente do tubo.


Resultado final da peza


 Esta peza serviu como ensaio para a realización dunha obra de 50 x 50 cm realizada en acrílico sobre lenzo para a exposición DA XEOMETRÍA Á DESORDE, DA DESORDE Á XEOMETRÍA, mostra colectiva do traballo da aula de Pintura da Escola de Artes e Oficios de Vigo.


domingo, 3 de mayo de 2015

O ACRÍLICO: Marta entelando un lenzo sobre madeira


 Entelado dun lenzo sobre madeira

 Marta, alumna de segundo curso de pintura, realiza un traballo en acrílico sobre lenzo sen imprimación, aplicando as cores seguindo un deseño inicial sobre cartón en pequeño formato. O lenzo é colocado nun primeiro momento sobre unha madeira con chinquetas para que non se mova e pódase traballar con facilidade.
 Coa obra xa rematada e seca, esta vaise  entelar sobre unha madeira dun grosor de 7 mm, para que esta non quede alabeada tras aplicar o alkil, que é unha cola moi resistente. Tras aplicar o alkil cunha brocha, pásase cun papel ou pano por enriba da tea con suavidade para que non queden ocos e aire e a superficie apareza  totalmente lisa.

 Logo, procederase a estirar ben a tea por todos os seus extremos e a grapamos pola parte posterior do lenzo.


 Resultado final da peza

Esta peza de 40 x 40 cm realizada en acrílico sobre lenzo, atópase na exposición DA XEOMETRÍA Á DESORDE, DA DESORDE Á XEOMETRÍA, mostra colectiva do traballo da aula de Pintura da Escola de Artes e Oficios de Vigo.