"A leiteira", do ano 1658, é unha da miñas obras favoritas na historia da arte por diversos motivos: o emprego dese lugar baleiro que implica un universo poético e o preciosismo nos detalles; o uso das cores brillantes, que saliéntanse polo emprego dos brancos acentuados pola luz cálida no retrato desa muller ensimismada na súa laboura.
Ao mirar a escena, quen o fai forma parte desa vida corriente. Vermeer amosanos que nesa vida hai personaxes, que teñen unha vida propia, de aí o silencioso da súa pintura frente ao ruído da pintura doutro sartistas como Metsu, Dou ou Ter Borch.
A fermosura desta obra fixo que o poeta e narrador Manolo Rivas adicáralle, primeiro unha poesía e logo un conto. Velaí a poesía:
Hai séculos, nai, en Delft, ¿lembras?,
ti verquías o xerro na casa de Johannes
Vermeer, o pintor, o home de Catharina Bolnes,
filla da señora María Thins, aquela tesa,
que tiña outro fillo medio tolo,
Willem, se mal non recordo,
o que deshonrou a pobre Mary Gerrits,
a criada que agora abre a porta
para que ti entres, nai,
e vaias onde a mesa do recanto
e co xerro derrames as bolboretas de luz
que o gando dos teus pastou
nos farrapos verdes e sombríos de Delft.
A tal que eu soñei no Rijksmuseum,
Johannes Vermeer encalará con leite
esas paredes, o latón, o vimbio, o pan,
os brazos teus,
aínda que na ficción do cadro
a fonte luminosa é a ventá.
A luz de Vermeer, ese enigma de séculos,
esa claridade inefable sacudida das mans de Deus,
leite por ti munxido, nai, na corte escura,
na hora dos morcegos.
Costa da Morte Blues, 1995
No hay comentarios:
Publicar un comentario