BLOG DA PROFESORA E ARTISTA PLÁSTICA PAULA MARIÑO


lunes, 14 de octubre de 2019

HISTORIA DA ARTE: EXIPTO. ARQUITECTURA

  A arte exipcia, procede principalmente dos monumentos funerarios e está condicionada pola crenzana vida de ultratumba. Mentres a arquitectura configuraba a morada do difunto,  a escultura e pintura cumprian as funcións de asegurar a continuidade física e de arrodealo de todos os praceres da vida na terra.


                                                         PIRÁMIDE DE ZOSER
 
 As súas características xerais son:
1.Función relixiosa e funeraria. As crenzas relixiosas están moi presentes na arte exipcia, en especial a crenza na vida ultraterrena e o carácter divino dos faraóns. As tumbas e os templos están supeditados a estas doutrinas. Simbolismo. As tumbas e templos teñen un aspecto simbólico e máxico, intimamente ligado coa súa función relixiosa, que transcenden as formas arquitectónicas materiais. Inclúese dentro deste simbolismo a decoración arquitectónica con xeroglíficos, bajorrelieves e estatuas mitológicas.
2.Durabilidade. Estes edificios relixiosos estaban deseñados para soportar a eternidade e, por tanto, trátase de construcións robustas construídas con grandes sillares de pedra calcaria (a partir do Imperio Antigo) aparellados sen mestura, con muros moi grosos e en noiro, poucos vans, cuberta adintelada e abundancia de columnas con capiteis de motivos vexetais e protodóricos.
3.Racionalismo matemático. A beleza na arquitectura exipcia búscase e atópase nas proporcións matemáticas e nas formas xeométricas simples con predominio das liñas rectas e horizontais.
4.Colosalismo. O tamaño monumental destas obras transcende as proporcións humanas penetrándose nas divinas. Non só son edificios dignos de deuses, senón que exaltan a grandeza do reino e os seus gobernantes.
 O concepto desta arte está baseado na utilidade e eficiencia máis que na beleza, e o convencionalismo continuou prácticamente igual durante os tres milenios de vixencia.
 A arquitectura exipcia máis antiga inspirouse na teoloxía do antigo Exipto, que era principalmente politeísta, aínda que durante os últimos tempos do imperio exipcio introduciuse o monoteísmo. Algunhas das obras mestras máis magníficas da antiga arquitectura exipcia inclúen a Pirámide de Giza, a Gran Esfinge de Giza e o famoso Templo de Horus. As formas preliminares da arquitectura exipcia antiga existiron desde o principio do reino exipcio xa en 3150 a. C. Con todo, as estruturas de importancia comezaron a construírse principalmente durante a Segunda e Terceira Dinastías, ao redor do 2700 a.C. Foi durante este tempo dese paso que se empezaron a construír pirámides, que eventualmente se converteron nos precursores das pirámides reais posteriores. A Pirámide de Giza e a Gran Esfinge construíronse ao redor do 2600 a.C. durante a Cuarta Dinastía. A práctica de construír grandes pirámides no antigo Exipto cesou ao redor do ano 1700 a. C., pero seguíronse construíndo outras estruturas como por exemplo, o famoso Templo de Edfu foi construído durante o Período Ptolemaico, que caeu entre 237 a.C. e 57 a.C.
 
 
                                                PIRÁMIDE DE GIZÁ
 
 Entre as características a salientar desta arquitectura: notable ausencia de madeira nas estruturas. Isto debíase a que Exipto era unha terra seca e non era posible atopar abundante madeira para usar na construción, polo que se usaron outros materiais como o ladrillo de barro cocido ao sol e a pedra calcaria. Construíronse casas comúns a partir de lodo extraído do río Nilo. A antiga arquitectura exipcia de grandes monumentos relixiosos e templos tamén ten algunhas características comúns, por exemplo, tiñan paredes grosas e inclinadas con só unas poucas aberturas. Utilizáronse enormes bloques de pedra para construír teitos planos de templos e estes teitos estaban sostidos por grandes vigas e columnas, aínda que a arquitectura do antigo Exipto estaba bastante avanzada con respecto ás normas e técnicas de construción utilizadas nese momento.

 
Como características xerais:
 
•É arquitrabada.
•Os teitos son planos; están constituídos por grandes laxas.
•Predominica a dimensión horizontal, sobre todo nos templos.
•Poucos vans, as xanelas son moi escasas.
•Os muros son extraordinariamente grosos.
•Estilo columnario e adintelado.
•Empregan o noiro ( Paramento inclinado) a fin de conseguir maior estabilidade. É unha da principais característica da arquitectura exipcia.
•As molduras son moi escasas.


 
TEMPLO DE KARNAK, sala HIPÓSTILA
 
 A sala hipóstila do Templo de amón de Karnak, é un espacio pechado de enormes dimensións que alberga 134 xigantescas columnas papiriformes distribuídas en apretadas ringleiras que configuran estreitos pasillos, creando un ilusorio bosque de papiro, diáfano e elegante. Pintado -tanto os relevos, figuras e xerogíficos- de vivísimas cores, a única fonte de luz natural era a que chegaba indirectamente das celosías das ventas integradas no muro.
 
 As columnas exipcias representan o elemento sustentante do templo na arquitectura exipcia. Ao principio utilizan a columna Protodórica de fuste cadrado ou prismático, un simple ábaco por capitel e un sinxelo disco sen moldura algunha, como base. Co tempo introdúcese a columna de fuste cilíndrico. Os capiteis inspíranse e son a estilización de motivos florais do país: papiros, lotos e palmares.

 
CAPITEIS PAPIRIFORMES
 
 Os materiais de construción máis comúns que se utilizaron na arquitectura exipcia antiga eran ladrillos e pedras de barro cocidos ao sol. A pedra calcaria foi a forma principal de pedra utilizada na arquitectura, aínda que a pedra arenisca e o granito tamén se utilizaron con frecuencia. Co tempo, a pedra usouse case exclusivamente para templos e tumbas, mentres que as casas e mesmo os palacios construíronse con ladrillos.
 
 Empregáronse varias técnicas e métodos de construción innovadores para a arquitectura do antigo Exipto. Dado que existe unha diferenza na construción de edificios anteriores e posteriores, en particular das pirámides, está claro que estas técnicas evolucionaron co tempo. Existen varias hipóteses para os métodos de construción que se empregaron para a arquitectura exipcia antiga. O problema central que debía abordarse era mover os grandes bloques de pedra a través do deserto. Utilizáronse ferramentas especiais para cortar as pedras nas canteiras. A hipótese xeralmente aceptada para o transporte destas pedras aos sitios de construción é que as zonas utilizadas para transportar estas pedras foron lubricados por auga, o que facilitou o arrastre do gran peso sobre a area.
 
 Tipoloxía de construcción:
 
Arquitectura domestica
•A arquitectura de palacios
•Arquitectura mortuoria ( Mastabas, Pirámides, Os hipogeos)
•Arquitectura relixiosa (Templos, Speos, Hemispeos)

 
TEMPLO DE NEFERTARI, EN ABU-SIMBEL
 
 
TEMPLO DE RAMSÉS II EN ABU-SIMBEL
 
 Templo excavado na roca, exemplo de colosalismo e magnificencia da XIX dinastía. Presenta catro colosos sedentes de Ramsés II incrustados no pilono formando un audaz altorrelieve, no que tamén aparecen, as estatuas da súa nai, muller e fillos, todas elas de menor tamaño. Remata o conxunto un friso de 33 monos d 2 m de altura que miran ao oriente adorando ao sol nacente.
 Erixido en Nubia, rexión pouco poboada, a súa mensaxe non tiña aparente receptor, pois non requería ser observado para asegurar a súa eficacia ou funcionalidade.
 
 
TEMPLO DE KHONSU, SALA HÍPETRA
 
 
Referencias na rede:

No hay comentarios:

Publicar un comentario