DÚAS PINTORAS NA REVOLUCIÓN FRANCESA (Parte VII)

Tanto Vigée-Lebrun como Labille-Guiard tiveron alumnas, pois para elas e para outras moitas mulleres a situación tras o ano 1789, en que  arreciaron os debates políticos sobre os dereitos das mulleres, mudou dun xeito espectacular.

                    MARIE-GUILLEMINE BENOIST

 Vigée-Lebrun tivo una aventaxada discípula en Marie-Guillemine Benoist. Marie naceu en París, filla dun funcionario público. A súa formación como artista comezou en 1781 baixo Élisabeth Vigée Le Brun, para proseguir no atelier de Jacques-Louis David en 1786, xunto coa súa irmá Marie-Élisabeth Laville-Leroux. En 1791 expuxo por primeira vez no Salón de París, mostrando a súa mitoloxía de inspiración coa  imaxe “Psyché faisant ses adieux á sa famille”. Outra das súas pinturas dese período, “L'Innocence Entre la Vertu et le vicio”, é igualmente mitológica e revela a súa vertente feminista, neste cadro, pois o vicio é representado por un home, a pesar de ser tradicionalmente representado por unha muller. En 1793, ela casou co avogado Pierre-Benoist Vincent.

 

A inocencia entre a virtude e o vicio. 1790

 

 

Retrato de muller. 1799

 

 No seu traballo nun principio de carácter neoclasicista pode verse a influencia de Jacques-Louis David, sobre todo nos retratos das irmás do emperador Napoleón, a quen retratou tamén no ano 1803. No ano 1800, exhibiu “Portrait d'une Négresse” no Salón, obra dunha grande modernidade polo tema e sobre todo por como está tratado. Seis anos antes, a escravitude fora abolida, e esta imaxe converteuse nun símbolo para a emancipación das mulleres e dos dereitos das persoas negras e insiste tamén nas súas reividincacións feministas ao representar non só a unha persoa negra senon ao símbolo dual da liberdade (como muller e como negra). A imaxe foi adquirida por Luís XVIII de Francia en 1818.

 

 

  Retrato dunha negra.1800

 

Jeanne Eglé e o seu fillo. 1802

 

 

Elisa Bonaparte.1805

 

 

 

Paulina Bonaparte.1806

 Foi premiada cunha medalla de ouro no Salón de 1804, e recibiu un subsidio gobernamental. Durante este tempo, ela abriu un taller para a formación artística exclusivamente de mulleres. Porén, a súa carreira foi perxudicada por acontecementos políticos, pois coa restauración borbónica, o seu home foi nomeado para o Consello de Estado polo que tivo que abandonar, a pesar de estar en auxe da súa popularidade, a súa carreira.

 

  

 

Paulina Bonaparte. 1808

 

 

 

Napoleona Elisa Baccioci.1810