DÚAS PINTORAS NA REVOLUCIÓN FRANCESA (Parte V)

                   ADÉLAÏDE LABILLE-GUIARD

 

 Adélaïde Labille-Guiard nacida en París no ano 1749 é tamén unha pintora francesa que vive na Francia revolucionaria, adicada a temas de historia e retratos, pero que non pertence a alta sociedade nin a familia de artistas pois era filla dun merceiro. Aprendeu a pintar miniaturas con François-Elie Vincent e óleo co seu fillo François-André e foi tamén alumna de La Tour. As súas primeiras obras expuxéronse na Académie de Saint-Luc, e tralo seu peche en 1776, no Salon de la Correspondance. Casou con Louis-Nicolas Guiard en 1769, pero separouse del en 1777, o que indica o seu nivel de independencia persoal.

 

Retrato de Vincent de mozo.

 

 O 31 de maio de 1783, Labille-Guiard foi aceptada como membro da Académie Royale de Peinture et de Sculpture. Outras tres mulleres, entre as que estaba Vigée-Le Brun, foron admitidas como membros ese mesmo día, con certa consternación por parte dalgúns membros masculinos. A aceptación das dúas mulleres creou unha comparación entre a súa obra máis que coa obra dos membros precedentes, aliviando así as preocupacións dos membros antigos como xa comentara cando falei do tema con respecto a Vigée-Lebrun, aínda que parece ser que foi mellor aceptada a obra da Vigée-Lebrun. A obra mestra temperá de Labille-Guiard, “Autorretrato con dúas alumnas”, expúsose no Salón de París en 1785, e parece estar influída polo estilo de Vigée-Lebrun.

 

Autorretrato con dúas alumnas.1785

 

 A obra de Labille-Guiard, máis clásica en canto a execución prantexa tamén a necesidade da artista de dignificar o seu oficio, pois represéntase pintando no seu estudio vestida de corte, é dicir, elegantemente, o que insistía na teoría de Leonardo de que un pintor poder pintar ben vestido, non como os escultores (que o italiano consideraba artesáns-obreiros) aludindo a superioridade da Pintura coma arte liberal. Ao mesmo tempo non retrátase soa, senon acompañada por dúas modelos -Marie Capet e Carreaux de Rosemond-, o que implica a importancia do coñecemento na formación das mulleres, algo implícito nas ideas da Ilustración das que a artista é unha firme defensora. Cando a artista se representa como mestra, fala da dignidade da ensinanza e da  independencia económica da muller, que non necesita do home para subsistir, pois a artista daba clases de pintura e tiña alumnas as que denominaba ”as nove musas”.