Segundo día: visita de novo ao Marco e
a mostra de Dalí.
PEZAS DE MANTECÓN QUE VIMOS NO MUSEO MARCO
Mantecón desde os inicios tenta expresar o máximo co mínimo, eliminando cadro a cadro os motivos e recursos a partir dunha mirada na que a depuración vai paso a paso, en pezas dunha limpeza formal impecable, dunha sutileza que combina a xeometria e a expresividade na súa exploración infatigable da retícula que atópase no lenzo, pois Mantecón foi, por encima de todo, unha figura disidente das correntes de renovación que sacudiron as prácticas pictóricas nas décadas finais del pasado século, cunha proposta persoal e insobornable, que permaneceu ata a súa morte no ano 2001.
PEZAS DE MANTECÓN QUE VIMOS NO MUSEO MARCO
Mantecón desde os inicios tenta expresar o máximo co mínimo, eliminando cadro a cadro os motivos e recursos a partir dunha mirada na que a depuración vai paso a paso, en pezas dunha limpeza formal impecable, dunha sutileza que combina a xeometria e a expresividade na súa exploración infatigable da retícula que atópase no lenzo, pois Mantecón foi, por encima de todo, unha figura disidente das correntes de renovación que sacudiron as prácticas pictóricas nas décadas finais del pasado século, cunha proposta persoal e insobornable, que permaneceu ata a súa morte no ano 2001.
S/T.1970. Tinta sobre papel
S/T. 1980. Lapis sobre papel
S/T. 1986. Mixta sobre lenzo
S/T. 1981. Grafito sobre tea
S/T. 1981. Collage sobre papel
S/T. 1970. Mixta sobre tea
S/T. 1988. Mixta sobre lenzo
S/T. 1990. Pastel sobre papel
O alumnado escoitando as explicacións
S/T. 1986. Acrílico sobre tea
Ante as pezas
Escoitando o vídeo
Foto do grupo no Marco
Para rematar as nosas visitas guiadas fumos á
Fundación Laxeiro, onde Anxos tivo a amabilidade de amosarnos a mostra
comisariada polo director da Fundación, Javier Buján, “En Tránsito” de María Galán e de facer as fotos do grupo que temos aquí, mentres explico as pezas.
EN TRÁNSITO, de María Galán,
recolle en técnica mixta e pequeno formato, paisaxes captados en movemento,
durante as viaxes que a artista foi realizando ao longo dos últimos anos,
concibido como un traballo en proceso, que irá completando en viaxes futuras.
Son paisaxes sen figuras, sen personaxes nin anédotas, valeiros e infindos,
acotados polo formato de ventana e cortados pola liña do horizonte, divididos
esta liña que organiza a imaxe en dos áreas cromáticas diferentes, o ceo e a
terra. Estas paisaxes en certo modo desoladas, onde a soidade parace ser o
punto de inflexión fundamental, convértense nunha metáfora dun xeito de estar
no mundo, na busca contínua dunha forma de pintar, onde o proceso de
aprendizaxe e a viaxe interior conforman o proceso de evolución persoal da
artista.
FOTOS das obras
No hay comentarios:
Publicar un comentario