As complexas
composicións das stanzas, posúen
unha visión extremadamente idealizada dos suxeitos representados, e as
composicións, aínda que xa perfectamente concibidas en debuxo, parecen sufrir
de «sprezzatura», un término ideado polo seu amigo Baldassare Castiglione, que
o definía como «una certa indiferenza que impregna toda a obra e que nos fai
pensar oudir que fluíusen ningún esforzo».
Segundo Michael Levey, «Rafael dálles ás súas
figuras unha graza e claridade sobrehumanas nun universo de certezas
Euclidianas”. A pintura é da máxima calidade nas dúas primeiras estancias, baixando
o nivel nas seguintes.
Sobreviviron uns corenta
bocetos da Disputa das Estanzas e probablemente haxa máis entre as
catrocentas follas que se teñen actualmente das súas pre-deseños. Fixo moitos debuxos
para perfilar as posturas e as composicións, aparentemente en cantidade
superior ás doutros artistas, a xulgar pola gran cantidade de variantes que
sobreviviron. Para John Shearman, a arte de Rafael marca «un desprazamento dos
recursos desde a produción cara á investigación e o desenvolvemento».
DEBUXOS PREPARATORIOS
Empregaba o
ESTARCIDO nos seus debuxos, pois cando estaba satisfeito cunha composición a
miúdo trasladábaa a cartón a escala real, que posteriormente perforaba cun
punzón, deixando buracos por onde deixaba pasar un pouco de hollín, de modo que
quedaban liñas na superficie final como guía. Tamén fixo un uso exhaustivo e
pouco habitual, tanto en papel como en yeso, dunha «agullacega», marcando liñas
que deixaban só unha hendidura, pero ningunha marca. Estas poden ser vistas no
muro da escola de Atenas e en moitos outros debuxos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario