Según algúns dos seus
biógrafos, Lizzi ten una filla que morre ao nacer, e iso, máis os seus
problemas con Rossetti a levan a inxerir láudano (parece que sofría anorexia e
que foille recetado el láudano para curarse).
Foi un suicidio? Ou en verdade a vence a
enfermidade? A entrega de Lizzi a Rosseti, de personalidade contradictoria, que
navegaba entre a extroversión o liderazgo e una tendencia a soidade e ao
desequilibrio, parece que inflúe na
acusada melancolía da artista, e no seu concepto de perda. Porén, isto será una
explicación case tradicional cando se fala do suicidio dunha artista: o
desamor, a loucura. Non haberá quizais a mesma rabia creadora, o desespero por
non acadar unha obra que a libere, una resposta as súas inquedanzas a que a
leven ao suicidio? Se se tratase dun home artista, con toda probabilidade esa
sería a explicación máis doada, no caso das mulleres, sempre se asocia o súa
morte, querida e buscada, co desamor. Será esta una interrogante a investigar
na vida dunha creadora descoñecida polo
público e coñecida só por ser unha das máis fermosas modelos da historia da
arte: a Ofhelia, de cálidos e fermosos rasgos, de boca entreaberta que
prefigura a súa propia morte na obra de Millais.
No hay comentarios:
Publicar un comentario