CO SEU SON PECULIAR

 Hoxe vin unha escena na rúa que lembroume tempos vellos: uns feirantes estaban a tocar cun órgano e unha trompeta unhas cancións desas que a ritmo de pasodoble lémbranme a miña nenez, cando os xitanos, cunha cabra a que facían bailar ou  facer malabarismos enriba dunha cadeira, aledaban as tardes dos días festivos cercanos ao Nadal. Por sorte, agora xa non levan a pobre cabra, pero seguen espallando a música polas rúas e pedindo que desde as casas lles boten unhas moedas. Eu son pouco experta nesas lides, e a miña esmola relucente deu un chimpo e desde a acera rematou caendo no medio da rúa, pero un dos homes que levaba o prato veu deseguida e recolleuna asiña.

Tempos antigos de novo, pensei, tempos de fame e como diría Manolo Rivas na súa poesía “O pan negro” do negro pan dos cuarenta, cando o medo acubillábase entre as sombras. Ese medo volve agora, medo a non saíres da crise, de perder o  traballo e de que o noso  mundo se volva tolo de verdade.
Curiosamente eses feirantes que rúaban coa súa música encántaballe a miña nai cando  era nena, ela sempre dime que aledábanlle as tardes da súa nenez, coa súa música festeira, co seu son peculiar. Hoxe estaban a tocar “Anxiños negros” de Machín e “Na beira do mar”, unha mistura curiosa, pero que a min tamén lembroume aquelas tardes da miña nenez, cando a xente ría moito mais e aínda quedaba a esperanza de tempos mellores.

 Déixovos unha foto, como testemuña.