MULLER-ÁRBORE: MULLERES SURREALISTAS: LEONORA CARRINGTON

“¿El mundo que pinto? No sé si lo invento, yo creo que más bien es ese mundo el que me inventó a mí“.

Leonora Carrington

A pintora, escultora, grabadora, escritora, dramaturga e escenógrafa Leonora Carrington naceu en Chorley, Lancashire, (rexión con ambente moi especial, onde a tradición sitúa ás meigas, os autos de fe e as novelas neogóticas que inflúe na obra de Leonora e que tanto admirarán os surrealistas) Inglaterra en 1917. Dende moi nova foi dun colexio a outro, debido a súa rebeldía, non era mala estudante, máis tiña unha aversión a autoridade e as institucións de todo tipo, non só as relixiosas, o que a levou a fuxir de casa con somentes 19 anos.

Autorretrato. 1938

Verde. 1942

Os Faustos do subsuelo. 1947

A tentación de San Antonio. 1947

Samain. 1951

No ano 1936 ingresa na academia Ozenfant de arte, en Londres, fuxindo un tanto do ambente opresivo familiar. No ano seguinte coñece a Max Ernst, quen a vincula ao movimiento surrealista, e con quen mantén unha relación tras unha viaxe a París, onde convive e coñece a Bretón, Miró, Picasso e Dalí. Participa en 1938 na Exposición Internacional de Surrealismo en París e Ámsterdam e escribe un libro de relatos titulada La casa del miedo. Previamente á ocupación nazi de Francia, Leonora participa e colabora co Kunstler Bund (ao igual que varios artistas do movimiento surrealista) movemento subterráneo de intelectuais antifascistas.

O templo da palabra. 1954

As distracciones de Dagoberto. 1954

Shide. 1954

Durante o ano 1938 viven nunha casa en Saint-Martin-d'Ardèche, ata que en septembro de 1939 Max Ernst foi declarado enimigo do rexime de Vichy. Detido e levado á prisión no campo de Les Milles, Leonora sufriu unha desestabilización psíquica, que unida á invasión nazi a levan a España, onde foi ingresada polo seu pai nun. hospital psiquiátrico de Santander. Deste período a pintora describe na súa obra autobiográfica “Memorias de abaixo”, os pormenores desta dramática historia e máis a pegada tan tráxica que deixou nela, aínda que consegue, según Emerich acadar:”un proceso de reapropiación da conciencia, unha purificación para alcanzar o saber absoluto”.

O xuglar. 1954

Ab eo Quod. 1956

Froita prohibida. 1959

Figura na auga. 1960

En 1941 fuxíu do hospital chega a Lisboa, onde atopa refuxio na embaixada de México, onde coñece a Renato Leduc quen a axuda a emigrar, e con quen casa e viaxa a Nueva York. En 1942 emigra a México onde se divorcia de Renato Leduc ao ano seguinte. En México, a pintora volve a retomar a amizade dos amigos e das amigas surrealistas, tamén no exilio mexicano como André Breton, Benjamin Péret, Alice Rahon, Wolfgang Paalen e sobre todo coa pintora Remedios Varo, con quen mantivo unha gran amizade. Casa tamén en Mexico co fotógrafo Emerick Weisz, o compañeiro de Robert Capa, con quen terá dous fillos: Gaby e Pablo, para quenes escribe algúns dos seus relatos.

Gana no 2005 Premio Nacional de Ciencias y Artes en el área de Bellas Artes, otorgado polo gobierno de México e falece aos 94 años na Cidade de México no 2011.

Que sería do paxaro. 1960

A advertencia dunha nai. 1973

Sol Niger. 1975

A proposta estética de Carrington, cargada de lastres masculinos míticos e reais, non ten unha lectura lóxica, pois abonda nun mundo irreal (ou surreal) lírico e reflexivo, que proclama unha obra aberta que deixa a quen a mira o camino aberto para reflexionar sobre a existencia humana. Nos seus cadros, presenta atmósferas pasadas e presentes, nas que expresa ideais imposibles a partir de iconografías míticas de relatos que a súa nai contáballe de nena, e que están mergulladas de meigas, hadas, gnomos e outros seres fantásticos de distintas mitoloxías, que sustentaan a súa fantasía e que se entendía moi ben dentro da linguaxe surrealista. Aínda así, a súa pintura ten armonía e orde, dentro dun círculo pechado, dun universo onde existen leis que implican un significado dentro dese universo gótico e surreal, onde conviven distintas influencias e temas según diversos autores e autoras como: o mito céltico, o simbolismo alquímico, o gnosticismo, a cábala, a psicología junguiana e o budismo tibetano. Leonora co seu sentido do humor,-según a súa biógrafa, Elena Poniatowska- esnaquizou imposicións, incluso a obriga de ser surrealista, pois o seu mundo foi celta, cunha obra que achégase ao mundo da súa nenez, un mundo que ilóxico, un mundo inesperado de poesía que é o de os duendes Sidhes.

Touro bravo. 1977

Laberinto. 1991

Carrington, realiza tamén diversas esculturas que levan o selo da súa iconografía á terceira dimensión.

Como escritora, Carrington deixou pegadas da súa existencia en varias das súas obras:

La Maison de la Peur (1938). En español: La casa del miedo
Une chemise de nuit de flanelle (1951). En español: Una camisa de dormir de franela
El mundo mágico de los mayas (1964), con ilustracións da autora
La dame ovale (1939). En español: La Señora Oval: Historias surrealistas
The Hearing Trumpet (1976). En español: La trompeta acústica
La puerta de piedra
El séptimo caballo y otros cuentos
Conejos blancos
En bas (1940). Autobiografía
La invención del mole (1960)