BLOG DA PROFESORA E ARTISTA PLÁSTICA PAULA MARIÑO


sábado, 29 de noviembre de 2014

O RENACEMENTO: RAFAEL SANZIO (Parte I)


O seu xenio  relacionase coa asimilación creadora, pois apóiase no estilo dos seus predecesores e contemporáneos, pero faino fundindo eses estilos á luz da súa propia personalidade nacida baixo o signo da proporción e da medida, da beleza ideal e da elegancia.

 É evidente a súa tendencia idealizadora. Busca a representación da beleza ideal mediante a utilización equilibrada da liña, o volume e a cor. As súas obras caracterízanse pola claridade compositiva e pola dulzura: fronte á sabedoría de Leonardo e a forza de Miguel Anxo, en Rafael destaca a dulzura. Sorprende, por outra banda, a súa perfección, o seu virtuosismo formal, así como a súa gran capacidade para sintetizar o relixioso e profáno, a Antigüidade mitolóxico-politeísta e o Cristianismo monoteísta.
 Naceu en Urbino, na Italia central, unha localidade pequena, pero importante desde o punto de vista artístico, onde o seu pai Giovanni Santi era pintor da corte do duque. Na pequena corte de Urbino, Giovanni foi integrado no círculo íntimo da familia nun grado superior ao que era habitual noutras cortes italianas, baixo un goberno con importante centro de cultura literaria e artística. Crecer no seo desta pequena corte deulle a Rafael a oportunidade de aprender os xeitos puídos e as habilidades sociais tan encomiadas nel por Vasari.
A vida cortesá de Urbino nesta época sería pouco despois considerada por Baldassare Castiglione, (na súa obra “O Cortesán” de 1528), como modelo de virtudes dunha corte humanista italiana. Castiglione instalouse en Urbino no ano 1504, cando Rafael xa non residía nela; con todo, visitábaa moi a miúdo, o que deu como resultado unha extensa amizade. Outros visitantes habituais da corte tamén se converteron nos seus amigos: Pietro Bibbiena e Pietro Bembo, nomeados ambos cardeais máis tarde, eran coñecidos entón como bos escritores que viviron en Roma ao mesmo tempo que Rafael. 


Retrato de Castiglione realizado por Rafael.1515

 A influencia de Perugino nas súas primeiras obras é moi evidente: "probablemente ningún outro discípulo de talento absorbera os ensinos do seu mestre como o fixo Rafael, aínda comparándoo con Leonardo dá Vinci e Miguel Anxo", segundo Wölfflin.
 Asemade da similitude estilística, as súas técnicas eran tamén moi similares, por exemplo na densa aplicación da pintura, co uso dun medio a base de verniz, nas sombras e os adornos escuros, pero cunha aplicación máis lixeira nas partes de carne. Con todo, o exceso de resina no verniz, causou a miúdo grietas en áreas das pinturas de ambos mestres.


 Durante os seguintes anos pintou obras para outras igrexas, incluíndo a Crucifixión Mond, ao redor de 1503 e Os desposorios da Virxe da Pinacoteca dei Brera, así como obras para Perugia, como o Retablo Oddi, A anunciación, A Adoración dos Magos e A coroación da Virxe, entre 1501-1503. Posiblemente tamén visitou Florencia nesta época. Trátase de obras grandes (algunas feitas en témpera) algunhas delas como frescos, nas que Rafael limita a composición ao estático estilo de Perugino.
 
 
Crucifixión Mond

 
Os desposorios da Virxe
 
 
A Anunciación

 
A adoración dos Magos

 
A coroación da Virxe

 
 



No hay comentarios:

Publicar un comentario