BLOG DA PROFESORA E ARTISTA PLÁSTICA PAULA MARIÑO


miércoles, 19 de agosto de 2015

LUIS SEOANE: TRADICIÓN E MODERNIDADE (Parte V)


Diálogo e alborozo. 1970. Óleo sobre lenzo

ANOS SETENTA (A SÍNTESE)
CARACTERÍSTICAS:
-Sen abandonar a figura, está perto da abstracción, que xa comezara nos anos sesenta.
-Grandes planos de cores intensas e sen matices.


Centolo. 1970


Mulleres na praia. 1972


O chaleco ocre. 1973. Óleo.


Corpiño verde sobre fondo amarelo. 1973. Óleo.

 A representación dá muller será unha constante ao longo dá traxectoria artística de Seoane. A figura feminina aparece unha e outra vez na súa obra, quizá como un referente simbólico, coma se ou artista quixese ver nelas ou prototipo do pobo galego. Trata de mulleres robustas, maxestuosas e serenas, que pola emigración dúas homes fixéronse cargo dous seus traballos, logrando sacar adiante unha Galicia empobrecida.
Para ou artista, estas mulleres son a encarnación dá Nai Terra: "Tratar para min, sempre, dunha especie de Nai galega, outra constante que nos vén desde a prehistoria, a deusa que incorporou Roma ás súas crenzas, a dúas cruceiros, as que pintaban Souto e Colmeiro".


A silla amarela. 1972


A feirante. 1975

 Estas formas rotundas e potentes, non exentas de certo hieratismo, lembran ás imaxes do Románico. Os grandes planos de cores intensas e sen matices, conforman a figura, e mergullan non espazo ata chegar a fundila co fondo. A figura, sólida e geométrica, está conformada a base de amplos planos de cor que se alternan con liñas negras estructurais que suxiren as formas e enmarcan vos volumes. Ou resultado son figuras moi sintéticas, sometidas a un grafismo que simplemente sinala algúns dous trazos máis significativos do seu físico, como ou rostro, as mans, ou ou peito. A figura está pois liberada de ataduras, grazas a esta visión personalizada dá linguaxe cubista, onde a simplificación dás formas, permite ao artista crear figuras esenciais, cargadas dunha cor pura e intensa, que ademais de crear efectos lumínicos, estrutura a bidimensionalidade da composición. 


Conversa na praia. 1976

 Na obra dous seus últimos anos vase a producir unha volta á calma, á sencillez, ao lirismo dás formas. Liñas de ritmo suave, e musicalidad nas formas, do mesmo xeito que ocorre noutras obras do mesmo ano, como Muller sentada ou Ou e ela, ou como aparecen tamén nas mariñas e nas paisaxes.


El e ela. 1976


Muller sentada. 1976


Mar de Orzán. 1973


Mariña. 1974


Mar picado e lúa. 1975


Mar e rochas. 1976


Paisaxe. 1979


Paisaxe. (finais dos anos 70)

 Os trazos negros de diferente grosor, serven para delimitar e deseñar as siluetas dás figuras, por medio de doces curvaturas. Ou tratamento dá figuración é moito máis leve e sosegado que en obras anteriores, aínda que as súas figuras continúan sendo de gran volúmen e maxestuosidade. A composición é clara e sinxela, e a cor aplicar en campos puros e limpos, a base de gamas de violetas e azuis, que se destacan sobre un fondo verde azulado, que contrasta co intenso marrón dá area. Aínda que a gama cromática non é tan ampla como noutras ocasións, a paleta utilizada é suficiente para crear unha contraposición harmónica e equilibrada, sen istrionismos. A linea e a cor están totalmente desvinculados, e son completamente autónomos, creando novos valores constructivos e expresivos por si mesmos: "acentuar as formas é para resaltar ou seu carácter expresivo, e para que adquiran importancia por si mesmas, independentemente de cada valor e dá cor". Seoane, segue rexeitando a tridimensionalidad, e aínda que non fondo simula un horizonte ou resultado segue sendo de planitud. A muller é, como en obras anteriores, a gran protagonista. Neste caso, coloca a tres mulleres sentandas e en animada conversación. Ou tema xa non é tan importante, a escena non ten ese contido narrativo de antes. Agora as figuras simplemente expresan unha función estética.


Gran Dama impasible.1976


Gaiteiro con lúa.1978


Muller. 1979

 Para rematar falar da obra gráfica de Seoane e das súas ilustracións en referencia ao  MUNDO CELTA, pois Seoane foi un dos pioneros na creación dunha estética céltica, tan de moda hoxe en día, pola utilización nas súas obras destes símbolos: espirales, círculos, liñas entrelazadas, serpes, guerreiros celtas. Na súa obra gráfica déixase sentir esta vertente, así como a visión lenxendaria de Galicia.
Tamén salientar a súa importancia como publicista e deseñador de cartaces, nos que vese tamén o seu  estilo sintético de cores planas e liñas puras e firmes.


Polbo. Gravado


 Libros consultados, dos que saquei abondante información:

 Do idilio á diáspora. Carlos López Bernárdez. Nigratea.2011
 Luis Seoane. Xunta de Galicia. Catálogo.1999-2000
 Artistas galegos. Nova Galicia Edicións. Tomo XI

 SEOANE na rede:

http://www.terraetempo.com/media/documentos/TeT_155_158_Cultura_Carlos_L_Bernardez.pdfhttp://museobelasartescoruna.xunta.es/index.php?id=539